De ene Vietnamees is de ander niet....

Hanoi werd met de dag kouder. En de mensen waren bij nader inzien over het algemeen erg onvriendelijk. Overal werd ik vet afgezet (als ik iets kocht kreeg ik geen, of veels te weinig wisselgeld terug: de verkoper keek dan gewoon de andere kant op, echt heel vervelend). De mensen zijn daar vaak erg grof tegen buitenlanders. Ik dacht eerst dat ik gewoon pech had, maar na vele reizigers te hebben gesproken, bleek zelfs de meest vredelievende behoorlijk negatief te zijn over de attitude daar. Vreemd, had ik zeker niet verwacht! Ik ging bijvoorbeeld op een gegeven moment een treinkaartje boeken op het station, maar dit was gewoon onmogelijk! Al pratend met de loketist werd ik gewoon omver geduwd door Vietnamezen die ook een kaartje wilde. Op het moment dat deze Vietnamees zijn kaartje had, en ik weer een poging deed, kwam er alweer een andere Vietnamees aan die mij ook weer wegduwde, net of ik niet bestond! Na een halfuurtje ben ik maar weer omgekeerd, er kwam geen einde aan! Het waren wel allemaal ' oude' Vietnamezen. Op straat werd ik gek van de onbeschofte mensen die je van alles wilden aansmeren. Misschien heeft de oorlog er iets mee te maken ofzo, Noord Vietnam is langer communistisch geweest dan het zuiden. De jongeren/tieners waren vaak wel aardig.

Met al die kou (en geen verwarming) en onvriendelijkheid besloot ik zo snel mogelijk de stad te verlaten, en richting het zuiden te gaan. Daar was het in ieder geval warmer! Op 7 december ben ik (bij gebrek aan treinkaartje: bijna alle treinen zaten overigens toch al vol, iedereen wilde blijkbaar graag weg!) met het vliegtuig naar Saigon (nu Ho Chi Minh City) gegaan. Ik was echt een beetje zenuwachtig onderweg, omdat ik altijd het idee had dat de mensen in het kleine Hanoi veel vriendelijker zouden zijn dan in Saigon. Dat zou nog wat worden, dacht ik. Maar wat ben ik verrast: de mensen in Saigon en omgeving zijn in 1 woord GEWELDIG!

Op de airport werd ik opgewacht door een kleine, vrolijk springende Vietnamees die een bordje met mijn naam vast had. Mijn guesthouse had een taxi voor me geregeld, heel erg lief! In de taxi bleek al snel dat het verkeer in Hanoi echt voor bejaarden is, vergeleken met Saigon! We zaten ook nog eens midden in de spits. Wat een chaos! Maar ben er nu aan gewend, en geniet er zelfs van. Er is zoveel te zien! Al die mensen op hun brommers (meer dan 3 miljoen in Saigon), hele families, brommers die als pakezels worden gebruikt voor alle mogelijke spullen en dieren, en al die mooie Vietnameze meisjes in hun traditionele witte outfits (zoals je ook altijd in films ziet: witte broek met een hooggesloten witte jurk erboven). Ik vond het bijna jammer dat de rit er op een gegeven moment op zat!

Het guesthouse (Madame Cuc 184) in Saigon is een echte aanrader. Erg gezellig (veel mensen ontmoet, veel aanspraak, lekker uit eten geweest en veel biertjes gedronken!), gerund door een lieve familie die gelijk aan komen zetten met eten, drinken, koffie, fruit en veel warmte! De kamers zijn prima, en ze regelen alles voor je zonder daar iets voor te vragen. Oma Cuc is hilarisch, lult maar tegen je aan in het Vietnamees zonder gebit. De kleinkinderen zijn schatten en runnen het hotel. En liggen constant in een deuk om hun oma. Van 6 tot 8 uur kijken ze gezamenlijk soaps, en ik kijk mee! Ik ben wel gewend om in een omgeving te zitten waar ik niemand begrijp (familie Marokko) en me toch prima op mijn gemak te voelen. Dat komt hier goed uit, ik merk dat ik meer bij de familie zit dan de andere gasten, die voelen zich vaak al snel opgelaten.

Saigon zelf is echt hysterisch als je er net bent. Toen ik voor het eerst zelf de straat op ging ben ik na een paar minuten weer teruggelopen naar de guesthouse. Was compleet mijn orientatie kwijt, en wist het gewoon even niet meer! De Cucs hebben toen, voor een goede prijs, een fietstaxi voor me geregeld die 8 uur lang tot mijn beschikking stond. Thee (of Mr. Thee) was een erg aardig mannetje met 1 tand die me heel Saigon heeft laten zien. Bij de musea wachtte hij keurig tot ik weer terug kwam, erg relaxed! Tijdens de trip met Thee ben ik o.a. naar het gebouw geweest van waaruit de Vietnamezen (Ho Chi Minh en consorten) de oorlog coordineerden, en waar de Ho familie woonde (NB: Ho Chi Min ws de eerste leider van Vietnam na de Franse bezetting. Deze communist wordt echt als Vadertje Vietnam gezien. Als je iets over hem zegt tegen een Vietnamees zegt ie steevast: ' Uncle Ho, my friend!').

Maar het meest indrukwekkend was het Oorlogsmuseum.

VOOR DE GEINTERESSEERDEN: De oorlog in het kort: Noord Vietnam is in de jaren 60 ' bevrijd' van de Franse bezetting door de Chinezen en Russen, beiden communistisch as you know. Vanaf dat moment zijn zij de Noord Vietnamezen gaan bewapenen om zo ook het Zuiden, wat nog in handen was van de Fransen, in handen te krijgen en communistisch te maken. Via de Ho Chi Minh trail (een weg vanaf Laos naar Zuid Vietnam) infiltreerden steeds meer communistische strijders, de Viet Cong (VC), Zuid Vietnam, om daar Zuid Vietnamezen over te halen ook VC te worden. De Fransen hadden steeds meer moeite het Zuiden te behouden. Omdat de Amerikanen niet wilden dat het zuiden ook communistisch zou worden (want dan zou binnen no time heel Azie communistisch worden) zijn zij vanaf eind jaren 60 militairen gaan sturen naar Zuid Vietnam, om de VC daar te ontmaskeren, ontkrachten en verslaan. Dat dat niet echt van een lijen dakje ging weten we nu. Steeds meer Amerikanen werden naar Vietnam gestuurd omdat ze de VC, die steeds groter werd in het zuiden, niet onder bedwang konden krijgen. Op zijn hoogtepunt waren er 600.000 Amerikanen in Vietnam. In totaal zijn zo'n 3 miljoen Vietnamezen, waaronder 2 miljoen onschuldige burgers, om het leven gekomen. In 1975 heeft de VS de nederlaag erkend, en is er een verdrag ondertekend, en werd Vietnam onafhankelijk. EINDE GESCHIEDENISLES!!

Alhoewel ik al veel wist over de oorlog, sloeg het museum echt in als een bom. Bij binnenkomst zie je de Amerikaanse vliegtuigen, helicopters en bommenwerpers, nog in perfecte staat. Daar omheen allemaal gebouwen met nagebouwde cellen inclusief levensechte poppen (gevangenen in donkere cellen, echt heel eng), informatie over en foto's van de martelingen die de VC en de Zuid Vietnamezen hebben moeten ondergaan (je maag draait echt om), ontzettend veel foto's van smekende Vietnamezen, huilende kinderen, lijken in alle staten, lachende Amerikanen bij lichamen die ze in stukken hebben gehakt, foto's van journalisten die zijn omgekomen, verhalen van Amerikaanse soldaten, en ook wat er gebeurde nadat de VC de oorlog won van de Amerikanen: veel Zuid Vietnamezen hebben het toen moeten ontgelden: duizenden zijn gemarteld en vermoord door de VC, hun eigen landgenoten. De bootvluchtelingen die naar Nederland zijn gekomen waren dus deze Zuid Vietnamezen, of 'verraders', zoals de VC hun zag.

Wat het museau vooral duidelijk maakte was, zonder wie dan ook of welk land de schuld van iets te geven, dat oorlog je kapot maakt als mens. Ben je de ene dag nog een blozende 19 jarige boer uit Texas, 3 maanden later sta je lachend onschuldige kinderen af te slachten in Vietnam. Deze jongens waren niet slecht. De oorlog, en alle ontberingen, booby traps, verloren kameraden en stress die ze ondergingen in de jungle van Vietnam maakte van hen een monster. Wij waren ook monsters geworden. Ik heb echt gehuild, in het museum, op de fietstaxi en in het guesthouse. Ik had zo'n medelijden met iedereen die bij de oorlog betrokken was. De Amerikaanse soldaten, die als mens volledig geruineerd zijn. Hoe kan je nog met jezelf leven, als je bij bosjes onschuldige Vietnamezen hebt afgeslacht! En de Zuid Vietnamezen, die ondanks wat ze, vaak zonder zich te verdedigen, hebben moeten ondergaan, zo ontzettend lief, open, vriendelijk en hartelijk zijn. Geen greinje wraakgevoelens of haat, je voelt alleen maar liefde van ze. Ik heb zo ontzettend veel bewondering voor deze mensen. Hoe ze hun leven weer hebben opgepakt, en dat ze, ondanks dat ze tot 1990 volledig geboycot werden wat betreft enige financiele steun (met dank aan de wraaklustige Amerikanen, die het niet konden uitstaan dat ze de oorlog hadden verloren), hun land toch weer hebben opgebouwd. Echt geweldig! Wij kunnen echt nog wat leren van de mensen hier!

Saigon is echt heel erg leuk! Ik ben gewend aan de drukte en kan er mee omgaan. Maar weken houd je het hierdoor niet uit!