Toeter! Toeter! Toeter!

Hoera! Monja is in Vietnam! Heb ik me erg op verheugd. Vietnam is echt zo'n land waar we allemaal wel een beeld bij hebben, vooral natuurlijk door de oorlog tegen het communisme van de Amerikanen, en alle films die daar over gemaakt zijn.

De aankomst op het vliegveld is een verademing: wat een orde, wat een rust! En wat fijn dat je weer wat Engels kunt praten! Een taxi brengt me naar het guesthouse. UIteraard probeert de taxichauffeur me af te zetten (jaja, cht een nationale hobby hier), maar dan heeft ie aan mij een slechte! Na veel gebakkelij kom ik met het juiste bedrag aan wisselgeld de taxi uit. In het guesthouse word ik zeer hartelijk ontvangen door een perfect Engels sprekende Vietnamees.

Helaas: ook hier is de luchtvervuiling niet te harden! De straten lopen over van mensen op brommers en scooters, met hier en daar een fiets, fietstaxis en wat auto's. Alles rijdt dwars door elkaar heen, schijt aan stoplichten, zebrapaden of ledematen. De stoep wordt gebruikt als brommerparkeer-plaats. Het is dus uitkijken en je goed door het verkeer manouvreren, en een beetje brutaal zijn. Anders sta je na een uur nog aan de verkeerde kant van de weg.

Wat bindt de weggebruikers hier? De toeter en claxon! Mijn god, iedereen toetert alsof hij een nieuwe hit aan het componeren is, zonder enige reden. Het lijkt wel of alle Vietnamezen een soort van Gilles de La Toeteret syndroom hebben. Ik voel me als voetganger dan ook een beetje buitengesloten, en besluit snel op zoek te gaan naar een mobiele toeter, zodat ik me meer betrokken voel bij het Vietnamees zijn.

Hanoi is een geweldige stad! Erg mooi, duidelijk dat het een Franse kolonie is geweest. Veel huizen zijn smal (2 meter breed), omdat dat voordeliger was voor de belasting. Echt een maf gezicht! Mijn guesthouse is ook zo gebouwd: 1 kamer per verdieping, en veel korte trappen. Ik besluit een avondwandeling te gaan maken langs het meer dat centraal in de stad ligt. Heel knus, allemaal leuke cafeetjes aan het water, veel ruhring, straatverkopers en wandelaars. Vietnamezen spreken vaak Engels en Frans, en zijn lekker brutaal. Mag ik wel, zeker na de 'chaggie' chinezen. Het zijn handelaars, maar wel hele vrolijke! De ene glimlach nog groter dan de andere.

Het is helaas alleen wel koud. Kouder nog dan in China. Het is denk ik een graad of 13, maar als je naar de Vietnamezen op straat kijkt lijkt het wel -10! Ze dragen allemaal dikke winterjassen, sneeuwmutsen en handschoenen, om je te bescheuren! Ik loop hier met 2 dunne truien over elkaar heen, niet genoeg om me warm te houden, maar heb geen zin een dikke trui te gaan kopen voor de paar dagen dat ik hier nog ben. In het zuiden is het nl. gewoon weer warm!

Ik heb de indruk dat Vietnamezen echte familiemensen zijn. Ik zie in ieder geval veel families buiten op straat zitten, gezellig keuvelend en etend, met veel liefde en aandacht voor elkaar. Heel gezellig!

Tijdens mijn diner raak ik aan de praat met een paar Australiers. Ze vertellen dat ze in een heel leuk hostel verblijven, gerund door Australiers. Ik besluit een kijkje te gaan nemen, en vindt een erg gezellige plek, met een eigen rooftop bar en internetcafe. Morgen ga ik er naar toe om mijn laatste nachten Hanoi door te brengen. Ik weet niet wat het is met die Australiers, maar ik heb het vaak gelijk gezellig met ze! Misschien is het dat gezellige accent, en de openheid die ze vaak hebben? Of dat ik uit het land kom van ' Saint Gus Hiddink' (haha)? Met Max, een van de eigenaars, heb ik echt een halve middag zitten ouwehoeren.

Morgen ga ik naar het mausoleum van Ho Chi Minh, nog steeds de grote held in China. Wel vreemd om naar een man te gaan kijken die volgens mij al 30 jaar dood is ofzo, maar toch ook wel spannend. En ik ga een poging doen om uit het gekkenhuis gedeelte van de stad te komen. The French Quarter schijnt heel relaxed te zijn, met weinig getoeter, iets voor mij! Vanavond ga ik nog even de stad in om mijn ticket naar de volgende bestemming te regelen: Hue, volgens de boekjes de mooiste stad van Vietnam!

Nog even dit. Gisterenavond lag Hanoi bijna stil. Waarom? De grote voetbalkraker Vietnam-Thailand werd gespeeld, de finale van de Asian Games. dan zie je maar weer dat we allemaal erg op elkaar lijken als het op voetbal aankomt! Toen het eerste doelpunt viel (van ik meen aanvaller Pham Van Queyen, haha) hoorde je overal vanuit de stad een enorm gejuich, erg aanstekelijk! Ik weet niet hoe het afgelopen is, maar heb het vermoeden dat ze toch hebben verloren: anders was er wel eenenorm volksfeest ontstaan!

Groeten aan Holland! Hier weten ze tenminste weer waar dat ligt (in China moeten we echt wat meer promotie gaan doen!)